I co mam napisać? Może najlepiej nic. 

Niedzielny dół stał się już swego rodzaju tradycją. Atakuje mnie każdego tygodnia i rozwala wewnętrznie, aż do piątku. Wiem doskonale co jest jego powodem, ale jak walczyć z czymś czego zmienić nie można. Przynajmniej na razie.  To „na razie” ciągnie się już latami, a ja zamiast walczyć coraz bardziej oswajam się z myślą, że tak ma wyglądać całe moje życie. Jestem do niczego, czas najwyższy to przyznać. Wyrywam kolejne kartki z kalendarza i zaczyna mnie przerażać fakt, że coraz mniej czasu pozostało mi na bycie szczęśliwym. A może szczęście nie jest mi pisane? Może to jakiś cholerny mcbealizm uniemożliwiający jego osiągnięcie? Może tak po prostu ma być? Zwariuję pewnego dnia.

Chciałbym gdzieś uciec. Zniknąć choć na chwilę. Gdzieś gdzie nie musiałbym martwić się o jutro. Gdzie nie byłoby tego cholernego strachu przed tym co przyniesie kolejny dzień. Gdzie mógłbym być po prostu sobą. Gdzie nie dźwigałbym na barkach odpowiedzialności za wszystko co się dzieje. Gdzieś gdzie mógłbym godzinami gapić się w gwiazdy bez wyrzutów sumienia, że marnuję tylko czas. Gdzieś gdzie obok mnie byłby ktoś, kto przytuliłby mnie bardzo mocno i powiedział, że będzie ok. Chcę uciec. Uciec gdzieś daleko. Zostawić za sobą wszystko co minęło i móc spojrzeć z nadzieją na to co dopiero przede mną. Chcę uciec.

Tu i teraz jest do dupy.

Rozmawiałem z nim wczoraj. Długo gadaliśmy. Gdy zasypiałem za oknami wstawał nowy dzień. Przykre jest to, że odnoszę wrażenie, jakbym tak naprawdę nic nie powiedział. Miało być fajnie. Miało … bo wyszło jak zwykle. Zawiodłem. Kolejny raz. Żadna nowość, mam w tym spore doświadczenie. Szkoda. Chyba za bardzo mi zależało. Sam nie wiem dlaczego. Chyba po prostu czuję się cholernie samotny i potrzebuję chociaż namiastki drugiego człowieka. Mieć do kogo się odezwać i poczuć, że ten ktoś słucha dlatego, że chce a nie dlatego, że wypada.  Było minęło. Zobaczymy co będzie dalej. Cokolwiek to będzie po prostu to zaakceptuję, bo o niego nie sposób walczyć. Przynajmniej ja nie powinienem i nie będę, z tylko mi znanych powodów.

Chyba lepiej by było gdybym pozostał na samym początku i faktycznie nic nie pisał.