Są dni - takie jak ten - kiedy mam wszystkiego dość. Kiedy ostatni skrawek nadziei tlący się  jeszcze wczoraj, zupełnie wygasa, a myśl o kolejnym dniu sprawia, że odechciewa się żyć. Są takie dni - dokładnie jak ten - kiedy wszystko traci sens, a wymuszona przez samego siebie wiara w lepsze jutro staje się czymś zupełnie abstrakcyjnym. Są takie dni – tak, tak – dokładnie takie jak ten – kiedy najzwyczajniej w świecie nie można dać z siebie więcej.     

Mówi się, że człowiek to taka specyficzna istota nie do zdarcia. Udowadniałem to latami. Niech nikt nigdy nie popełnia tego samego błędu. Nie warto. Zawsze bowiem, może w naszym życiu wydarzyć się coś czemu sprostać nie sposób w pojedynkę. Kiedy będziemy krzyczeć i błagać o pomoc, a wszyscy wokół będę ślepi i głusi. Dobrze to znam, nawet zbyt dobrze. Co wtedy usłyszymy? Ogarnij się. Zbierz się do kupy. Usłyszymy nawet pytanie – co się stało? – ale zanim nabierzemy powietrza aby odpowiedzieć nastąpi kontynuacja w postaci – cokolwiek to nie jest, musisz wziąć się w garść, bo tak dalej być nie może. I co my na to? Nic. Jak zwykle nic. Mówimy tylko – oczywiście, albo nieco mniej stanowcze – spróbuję.

A potem kolejny raz staramy się jakoś z wszystkim sobie poradzić.