No mam o czym pisać. Trochę się podziało. W życiu, w pracy i nawet w sercu. Tylko jakoś weny mi brakuje do popełnienia notki. Nie wiem czy pisać o czymś wręcz cudownym skoro dobór odpowiednich słów sprawia problemy.

Jestem zmęczony. Wiem, że jest weekend. Że powinienem być wypoczęty, pełen energii i zapału na nadchodzący tydzień, ale nie starczyło jakoś czasu żeby odpocząć. Od jutra powinienem być na urlopie, ale tradycyjnie nie mogę.  Zdecydowanie muszę popracować nad asertywnością. I co z tego, że wkurwa złapałem gdy mój wniosek urlopowy został odrzucony. Co z tego, że wyraziłem bardzo dobitnie swoją dezaprobatę dla tej decyzji. To wszystko nie ma sensu, bo parę minut później wziąłem telefon i zakomunikowałem swoim zwierzchnikom, że jeśli jestem potrzebny to zostanę. I co? I dupa. Padam na pysk, ale co tam. Pociągnę jeszcze parę miesięcy.

Ostatnio jednak jest mi jakby łatwiej. Jakbym w końcu przestawił się na właściwy tryb działania. Może źle się wyraziłem, bo tak naprawdę nie robię nic aby zmienić cokolwiek. To wszystko dzieje się zupełnie bez mojej interwencji. Po prostu nie przeszkadzam. Czekam na rozwój sytuacji i to co przyjdzie gdy wstanie nowy dzień. A nowy dzień przynosi z reguły kolejne słowa, które dają mi wiarę, że wszystko co do tej pory mnie spotkało ma jakiś sens. Że warto otwierać oczy i budzić się do życia mimo, że wiem jak będzie trudno. Coś się zmienia. Zaczynam dostrzegać to wszystko na co do tej pory byłem ślepy. Moja zachowawczość i sceptycyzm jeśli chodzi o odczuwanie czegokolwiek doprowadziły mnie do takiego momentu w życiu, w którym musiałem w końcu powiedzieć, że to koniec.  Przestałem walczyć. Przestałem odgradzać się od ludzi. Przestałem bronić się przed miłością, której tak bardzo było mi trzeba. Nie mogę powiedzieć, że kocham. Że to miłość, która zdolna jest góry przenosić. Wiem natomiast, że w moim sercu tli się uczucie, które zdecydowałem się rozpalić gdy uznam, że to właśnie ON. Zaczynam w to wierzyć. Poznaję cudownego człowieka. Mężczyznę, który ma w sobie dokładnie to czego od dawna szukałem. Na wszystko jest jeszcze zbyt wcześnie, bo przecież zaledwie kilka dni temu zdecydowaliśmy się na pierwszy krok. Wiem, że to głupie i zupełnie do mnie niepodobne, ale czy ja zawsze muszę robić tylko to co ma sens? Od zawsze w swoim życiu kierowałem się rozsądkiem lub potrzebami innych. To pierwsze pozbawiło mnie radości, a drugie wpędziło w kłopoty z którymi zmagam się od lat i końca wciąż nie widać. Nie chcę tak dłużej. Chcę w końcu zacząć żyć. ON daje mi wiarę, że to możliwe. To więcej niż ktokolwiek zdołał mi dać, a przecież to zaledwie kilka dni. Przed nami kolejne, ale już dzisiaj wiem, że znowu na mej twarzy choć na chwilę zagości uśmiech.