Dawno mnie nie było.  Jakoś nie było okazji, może też czasu a przede wszystkim nie było o czym pisać. Pożegnałem kolejnego dyrektora, w miejsce dwojga poprzednim pojawił się jeden – nowy. Niby przejebane, ale postanowiłem się tym nie przejmować. Wiele się nie zmieniło od mojego poprzedniego wpisu. Wciąż brak mi sił na cokolwiek i wciąż perspektywa urlopu jest zbyt odległa żeby zaprzątać sobie nią głowę. To nic, że padam na pysk, jakoś przeżyję. Między czasie było kilka cichych dni z P. (okropne), ale dzięki najwyższemu wszystko wróciło do normy. Wciąż szukam odrobiny sensu w tym co się dzieje, niestety nadal bezskutecznie. Trwam po prostu i zastanawiam się ile tak jeszcze można. Za oknem jakoś tak nie wyjściowo. Zimno, pada i jakieś trąby powietrzne ponoć nawiedzają okolice. W takich warunkach nic tylko złapać doła. No i w zasadzie złapałem. Jakiś taki bezsens mnie ogarnia. Potem będzie etap wkurwa, a na koniec będę roztrząsał wszystkie życiowe porażki, żeby udowodnić sobie jak niewiele jestem wart. Wiem, że nie jestem normalny – nie trzeba mi tego tłumaczyć. To już chyba ten moment mojego życia kiedy należy zgłosić się do specjalisty. Zastanawiam się tylko czy przechodzić etap psychologa czy od razu zapukać do drzwi z napisem psychiatra? Wolałbym mimo wszystko nie pozbawiać tego pierwszego sensu do życia bo wielce prawdopodobnym jest, że sam sobie ze mną nie poradzi. Od zawsze radzę sobie sam. Nawet w chwilach gdy jest obok ktoś kto bez mrugnięcia okiem zrobiły dla mnie wszystko, to i tak zamykam się w sobie i wmawiam, że i tym razem poradzę sobie w pojedynkę. No nic, zobaczymy – daję sobie czas do końca tygodnia, a potem dam pewnie komuś zarobić. Trzymajcie się ciepło.