Jestem popaprańcem. Spalam się na własne życzenie. Albo raczej spaliłem. Czas najwyższy niczym feniks odrodzić się z popiołów. To już ten moment, w którym czas zapoczątkować reakcję łańcuchową zmierzającą do odnalezienia swojego ja i podążania właściwą ścieżką swojego życia. Mam wkurwa na samego siebie, że nadal pozwalam się wykorzystywać i ranić. Ci którzy teoretycznie powinni być wsparciem zlewają mnie z góry na dół, a ja zamiast najzwyczajniej w świecie dać sobie z nimi spokój, nadal czekam nie wiadomo na co i po jaką cholerę. Prawda jest bowiem taka, że już dawno powinienem kazać niektórym wypierdalać z mojego życia. Życia, w którym będzie o wiele lepiej gdy nie będzie ich obok. Zaczynam się zmieniać. Powoli dociera do mnie, że nie mogę w kółko popełniać tych samych błędów. Że są ludzie, którym nie warto dawać kolejnych szans bo i tak ich nie wykorzystają. Są i tacy, którzy zasługują na wszystko, a do tej pory dostawali bardzo niewiele. Postanowiłem dokonać weryfikacji, której efektem jestem ja sam. W sensie dosłownym niestety, bo obok mnie nie ma nikogo, kto zasługiwałby na to aby być. Nie, nie jestem ideałem – jestem popaprańcem, ale Ci którzy towarzyszą mi w życiu nawet na kogoś takiego jak ja nie zasługują. Czas na zmiany. Takie konkretne. Przemyślane i dające wiarę w lepsze jutro.

Trzymajcie się ciepło.